Full ástæða til þess að gleðjast

Jæja stelpur hér kemur smá pepp pistill til ykkar. Það er nefnilega full ástæða til þess að hugsa jákvætt.

Þegar ég hætti í Sunnulæk fyrir fjórum árum þá langaði mig til þess að vera í sambandi við vinnufélagana áfram og setti því á fót blakdeild innar Hvatar. Fékk aðgang að íþróttahúsinu og net og bolta, stangir meira að segja! Þetta framtak mitt byrjaði ágætlega en heldur heltist fólk úr lestinni eftir því sem leið á veturinn. Ég gafst nú samt ekki upp og sumar okkar hafa verið með nánast alveg frá upphafi!. Ýmsar konur hafa komið og farið til okkar fyrstu þrjú árin og við vorum sjaldnast mikið fleiri en 4-6 á hverri æfingu. Það var voða gaman alltaf hjá okkur en árangurinn var kannski ekki gríðarlegur. Enda fannst okkur það kannski ekki vera aðalatriðið.

Í haust - 2010 var ákveðið að stíga skref fram á við enda hafði góður liðsafli bæst við síðasta vor og við vorum komnar í 6-8 á hverri æfingu. Ég talaði við sjúkraþjálfarann minn sem er lærður blakþjálfari og búinn að spila blak frá því hann var unglingur og spurði hann hvort hann vissi um einhverja sem væru til í að koma til okkar tvisvar í mánuði eða svo til þess að þjálfa okkur. Og þá varð úr að þeir Siggi myndu taka þetta að sér - og það að vera komnar með þjálfara var nú ákveðið spark í rassinn á okkur - nú var að standa sig.

Ásamt því að fá þjálfarana bættust frábærar konur í hópinn og nú erum við sjaldnast færri en 8 á æfingum - oft 10 og jafnvel 12 á köflum sem er algjörlega frábært! Við æfum, spilum, lifum og leikum okkar á hverri einustu æfingu - við meira að segja meiðumst svoldið líka ;-) alveg eins og alvöru íþróttamenn!

Við setjum stefnuna á Öldung og það eru að koma til okkar lið í heimsókn til þess að við fáum að spreyta okkur! Ekki leiðinlegt! Við fórum að horfa á hsk mótið og lærðum margt þar!

Og við erum meira að segja að fá búninga - galla hvað þá annað!

En stundum erum við ekki alveg sáttar við okkur - já og sundum erum við ekki einu sinni alveg vissar um hvað þjálfaranir okkar hugsi um þessar kerlur í Grímsnesinu! Og mörgum okkar finnst við vera ferlega slappar - og lélegar bara - amk er margt sem bendir til þess að við þurfum að æfa ýmislegt!

En við þurfum ekki að rífa okkur niður - þvert á móti er margt sem við getum verið afskaplega stoltar af.

Hversu margar konur skunda í viku hverri - ekki einu sinni heldur tvisvar sinnum á 90 mínútna æfingu í íþrótt sem fæstar þeirra hafa nokkru sinni spilað - af einhverju viti, áður? Það er tape-að, hitað upp, djöflast, rifist og hlegið - líkaminn styrktur, og sálin nærð! Það er sko bara alveg frábært hvað þið eruð duglegar að mæta og hreyfa ykkur, allar staðráðnar í því að gera betur og betur.

Jákvæðni, skemmtilegheit og alúð er það sem ég upplifi á hverri æfingu og kem alltaf heim glaðari en þegar ég fór að heiman! Þreytt og stirð - jafnvel svolítið meidd því maður fer nú ekki alveg léttustu leiðina alltaf, en það fylgir því meira að segja sælutilfinning að finna til vegna íþróttmeiðsla - meiri háttar töff!

Sem sagt við erum frábærar og eigum hrós skilið að sinna almenningsíþrótt af slíkum krafti sem við gerum og ví hvað við erum frábærar!

Sjáumst hressar á mörgum æfingum í viðbót!