Annáll 2010-2011

Jæja ágætu Hvatarínur! Og Baldur - náttúrulega sem er nú Hvatarína líka.

Hér erum við komnar! Reynslunni ríkari og nokkrum hláturtaugum þjálfaðari en fyrrum.

Blak hefur verið stundað á Borg  nú samfellt frá því haustið 2007 og sýnist mér að til að byrja með hafi verið 4-5 á æfingum – stundum sex á góðum degi. Flestar voru konurnar frá Selfossi, en þó byrjaði Anna Margrét strax að mæta á æfingar. Ég held að Guðbjörg hljóti að hafa verið með þennan vetur, annað getur varla verið.

Strax um haustið gerðu undirrituð og Baldur þann samning að hann myndi mæta á æfingu ef konan myndi missa 6 kg fyrir þau áramót – ekkert man ég nú eftir þessum samningi nema hvað hann virðist hafa fært okkur Baldur – þá nýkrýndan blankmann ársins 2007 hjá HSK, á eina æfingu. Þá  mættu heilar 10 konur sem þótti svakalegt fjölmenni.

Brautryðjendur þetta ár voru einkum Elva nú Hamarskona, Ingveldur, Anna Margrét, Guðbjörg, Svanhvít og Kristín Konnráðs. Aðrar komu á eina og eina æfingu og létu svo ekki sjá sig meira. Og svona mátti heita að þetta hafi gengið allt til haustsins 2010 að nokkurt hlaup hljóp í blakíþróttina í Grímsnesinu.

Áður höfðu þó gegnar konur bæst í hópinn; Ber þar helstar að telja Brúneyju og Helgu Haralds. En það sem kom e.t.v. hlaupinu af stað í blakinu var að Hugrún og Eva bættust við sem fastamanneskjur á vordögum 2010 og munaði miklu að fá þá festu í hópinn og vorum við því orðnar að jafnaði 6-8 á æfingum. Góðar viðbætur það og frábærar blakkonur!

Þegar bloggsíða þessa merka blakliðs sem við tilheyrum er skoðuð nánar kemur í ljós að greinilega þótti ástæða þá strax  til þess að nefna það að ef konur væru vel hreyfanlegar á æfingunni næðist e.t.v. betri árangur– en hvergi er þó minnst á það að ná þyrfi boltanum upp – enda grunar mig að ekki hafi alltaf náðst til hans – svo það göfuga markmið kom ekki að fullu inn fyrr en með þjálfurum nú í haust.

Eins og fleiri framandi tækniatriði blakíþróttarinnar!

Í haust birtist eftirfarandi auglýsing í hinu merka fréttablaði Hvatar: - og takið eftir að ekki er nú gert minna úr ágæti þjálfara vorra en efni standa til - nema síður sé!

Blakæfingar eru í Íþróttamiðstöðinni Borg á

mánudögum og fimmtudögum nú í vetur og hefjast

klukkan 17:00 báða dagana og eru til 18:30

Á mánudögum eru fjölbreyttar æfingar þar sem fleira er

þjálfað en blakið.

Fimmtudagsæfingarnar eru helgaðar blakinu. Við höfum

fengið þjálfara til okkar í vetur sem eru þaulvanir

blakmenn, með þjálfararéttindi og sjúkraþjálfarar í ofanálag.

Stefnt er að því að þeir komi 1-2 sinnum í mánuði

til okkar

Til þess að standa straum af kostnaði við þjálfun þarf að

greiða um 1500 krónur á mánuði í sameiginlegan sjóð.

Í vetur er einnig meiningin að líta í heimsókn til blakliða

í grenndinni en það mál á eftir að vinna betur.

Markmiðið er Öldungamótið í vor!

Reyndar fældi síðasta línan Ástu Björk frá - frekar en laða, svo hún gekk ekki til liðs við okkur fyrr en öllu þótti óhætt og það var fullvíst að búningur á hana yrði ekki til í tíma!

Og þar með var ekki aftur snúið. Eftir því sem leið á haustið fjölgaði konum mjög í blakinu og fleiri og fleiri snillingar duttu inn á gólfið hjá okkur.

Manager blakliðs Hvatar var hins vegar ekki tekinn meira en svo alvarlega þegar hann fór að tala um þátttöku á Öldungi 2011 í Vestmannaeyjum. Svipur liðsmanna lýsti nokkurri vantrú  og jafnvel furðu. Hvatarínurnar hristu sín fögru höfuð.... Það sem henni Ingveldi gat dottið í hug, þetta skulum við nú bara bíða af okkur.

Engin furðaði sig þó eins mikið á bjartsýni minni en hún Guðbjörg blessunin – en kona sú hafði staðhæft í þau tvö eða þrjú ár sem hún hafði verið með okkkur í blakinu að hvað svo sem við gerðum á fimmtudögum þá gæti það varla kallast blak og á köflum alls ekki. Og hún sá fátt það í farvatninu í ágúst sem myndi kollvarpa þeirri skoðun sinni – ekki einu sinni þessir ógnarfínu þjálfarar okkar! Ég sussaði nú á hana öll árin og lét sem ekkert væri – gríðarlega stolt af því að eiga svona fínt blaklið. Og í haust sagði ég henni nú bara að hætta að láta svona og vera bara með okkur þó hún væri komin á slóðir dansaranna í Hruna.

Hvurslags eiginlega er þetta líka að hafa ekki trú á svona fínu blakliði.

Og það var sem sagt eins og við manninn mælt – eftir því sem leið á veturinn kom hver blakdrottningin á fætur annarri og fjöldi á æfingum var slíkur að oftast var hægt að spila með
tveimur liðum þó ekki væru þau nú alltaf fullskipuð.

Það má nefna það hér í framhjáhlaupi að engin af Hvatarínunum var eins ánægð með Eyjaförina og Guðbjörg – líkti henni við Þjóðhátíðarferðirnar hér í den og þá erum við nú að tala um good stuff! Og hún er afskaplega ánægð með árangurinn!

Litið var á ýmis blakmót og hliðarhópur myndaðist blaklið Hvatar – Grúppíurnar urðu til en þær eru gríðarlega öflugur stuðningsmannahópur Ungmennafélags Hrunamanna í blaki – karla þeas. Þær fara vítt og breitt um landið og mega helst ekki sitja nema að hámarki 15 metra frá varnarlínu Hrunamanna svo leikur vinnist hjá þeim ágætu drengjum – sem vel að merkja voru afskaplega lengi að læra að kunna að meta stuðninginn. Það var ekki fyrr en Grúppíurnar sýndu hvað í þeim bjó og fóru að halda með erkifjendunum – Hamri – að piltarnir gerðu sér grein fyrir hvílkur akkur það væri að hafa slíkt stuðningsmannalið sem Grúppíurnar. Reyndar gerðist sá undarlegi atburður á Öldung nú í vor – því þangað fórum við jú, að þjálfari Hrunamanna gekk að forsprökkum Grúppianna og spurði hvort ekki væri hægt að hafa lægra – en fékk svarið Nei – og enn hærri hvatningar hróp að launum. Ekkert fær stöðvað Grúppíurnar – ekki einu sinni þjálfari blakhetjanna né heldur raddleysi því þá er bara Jón Þór fenginn – sem er eina viðurkennda Grúppía Blakdeildar Hvatar – og hann látinn hrópa fyrir okkur allar – með góðum árangri.

Líða tók að Öldungi og ekkert uppgjafarmerki var að sjá á liðsstjóranum – þrátt fyrir að þjálfarnir þráspyrðu hann að því hvort hann ætlaði með liðið á Öldung – fengur þeir alltaf sama svarið: Já að sjálfsögðu. Þeir létu sem ekkert væri en þóttu þó heldur staðir og var því  að lokum mútað með gríðarlega glæsilegum þjálfarapeysum – sem hafa valdið því að ekki hafa heyrst neinar efasemdarraddir frá þeim framar, varðandi þáttöku okkar á blakmótum.

Enda hefur ferill okkar reynst glæstur í þeim efnum.

En þar sem Öldungur nálgaðist sem sagt var óumflýjanlegt að huga að ýmsum þáttum – svo sem eins og samspili, ná að taka á móti boltanum og já jafnvel lyfta honum ofar en í axlarhæð – og helst áttum við að fara í átt að boltanum. Það var þó ekki gerð skilyrðislaus krafa um það. Bara helst.

Þjálfarar bentu okkur þó á -með misleikrænum hætti- að við skyldum ekki hlaupa mikið með hendurnar fram í fleyg heldur hafa þær frekar lausar með hliðunum – annað hægði til muna á spretthraðanum – þær sem sáu Baldur leika tilburðina eftir gleyma því seint! Óskarsverðlaunaframmistaða það.

En til þess að hrista liðið saman og öðlast mikilvæga leikreynslu var farið á Kjörísmótið þar sem við eignuðumst vini til lífsstíðar í Leðurblökunum því við fórnuðum okkur í það göfuga starf að vera fyrsta liðið sem þær unnu á sínum blakferli. Það þótti okkur sjálfsagður greiði og uppskárum eins og ég segi ævarandi ást og umhyggju þeirra sem við nutum svo góðs af t.d. á lokadansleiknum þar sem þær bættust í grúppíuhópinn með Jóni Þór.

Annars voru þjálfarar vorir sannir gleðigjafar í allan vetur og margoft glöddu þeir okkar blaksláandi hjarta. Siggi hóf t.d. flest tilmæli til okkar á þessum orðum; ,,Stelpur, það er svo eitt hérna....“ sjaldan komst hann þó mikið lengra en þetta því Alice var gjarnan búin að kalla frammí og segja:  ,,Bara eitt?!?“ og þar með var slagurinn tapaður hjá þjálfaranum því blakliðið hné í ómegin úr hlátri.

Aldrei þreyttust þeir á að ræða móttöku, gildi þess að lyfta boltanum já og jafnvel mikilvægi þess að hreyfa sig. Umburðarlyndi þeirra var aðdáunarvert og þrautseigja að mæta á æfingar þótti á köflum til eftirbreytni – tala nú ekki um þegar þeir á vordögum buðust fullkomlega án nokkurra hótana, til þess að koma oftar í aðdraganda Öldungs. Það þótti okkur bera órækt vitni þess að þeim værri ekki nærri eins leitt og þeir létu. Reyndar hvarflaði það að sumum og var því hvísla kvenna á milli að e.t.v. þyrftu þeir að verja heiður sinn og mannorð og sæu sér því kost vænstan að mæta sem oftast til að bjarga því sem bjargað varð. En slíkt hvísl er náttúrulega bara rugl.

En það voru ekki bara þjálfararnir sem áttu góða spretti í vetur – mörg gullkornin féllu í leik og alvöru.

Hver gleymir því t.d. þegar Rut hrópaði upp yfir sig himinlifand og stolt: Nú skil ég þetta – það má bara snerta boltann þrisvar! Þessi ummæli voru líklega sögð á aðventu en þá höðu þær sem hafa gjarnan hæst á æfingum þrotlaust bent henni á að hún mætti ekki koma svona oft við boltann og jafnvel þurft að stöðva leikinn eftir að boltinn hafði farið fimm sex sinnum á milli í hennar liði.

Ekki vakti það síður lukku þegar hin nýbyrjaða Ásta Björk var í kröppum dansi nú á vordögum. Hún hafði kyrjað nánast stanslaust en þó  af hjartans lyst – ,,ekki gefa á mig ekki gefa á mig“ og sjaldan orðið að ósk sinni en þá loksins að  boltinn tók aðra stefnu en á Ástu spratt fram af vörum hennar hið klassíska og lýsandi orðskrípi: ,,Sjúkket“ – en þessi ummæli Ástu hafa verið kosin ummæli ársins enda lýsa þau sérlega vel baráttuanda þeim sem einkennir liðið.

Nemandi ársins er hins vegar Brúney því hún var þátttakandi í kennslu ársins – en hana framkvæmdi Sigurður Örn þegar hann tók Brúneyju í eftirfarandi kennslustund.

-----

Einar hefur þó ekki vikið langt frá Brúneyju frekar en sumum öðrum en hann er þó ekki löglegur liðsmaður og mun vera úthýst á nýju tímabili.

Öldungur varð endalaus uppspretta skemmtunar og er næsta víst að aldrei munu þær sem þangað fóru ná að upplifa eins margt spaugilegt og þær þá gerðu. Reyndar má ætla að hinar sem komust ekki munu ekki gera það heldur því þær hafa þurft að hlusta á endalausar sögur Eyjafaranna.

Í Eyjum lærðu blakarar þessa lands að taka Guðbjörgu á þetta – ógleymanlegt atriði bæði fyrir dómar þess leiks og aðra sem áhorfðu. Enda þótti Hrunamönnum svo mikið um tiltækið að þeir tóku það upp strax í næsta leik – þeim tókst hins vegar ekki að slá dómarann jafn fullkomlega út og Guðbjörgu og ná þannig fram endurtekinni uppgjöf, enda varla hægt að ætlast til þess, slík voru fagnaðarlæti hennar og tilburðir.

Reyndar kom í ljós strax á fyrsta degi mótsins að liðsmönnum var ekki treystandi einum og sér né í litlum hópum- því á meðan virðulegur liðsstjórinn fór á Öldungaþing þá léku mýsnar sér – fóru að spranga með þeim afleiðingum að Anna Margrét hreppti Óþekktarverðlaun ársins – en konan sú fór að spranga – þvert á öll fyrirmæli þar um – endasentist  á botninnn og var brákuð það sem eftir var vors á rófubeininu. Aðrar í þessari sneypuför sluppu betur – en voru þó skammaðar allt eins mikið og verður ekki fyrirgefið í bráð – enda eru til myndir af uppátæknu þannig að það mun ekki falla í gleymskunnar dá.

Anna Margrét bar sig nokkuð aumlega daginn eftir og baðst undan því að vera höfð inn á þar sem hún ætti erfitt með að láta rasssinn síga í átt að gólfi– slíkt og þvílíkt var ekki hlustað á – konunni gefið hið stórhættulega og ávanabindandi læknadóp Panokod – sagt að hætta þessu væli og vera inn á og gera skyldu sína. hún gæti vorkennt sér er heim væri komið – fyrr yrði það ekki.

Fleiri reyndu að biðjast undan því að leika þó ekki vegna óþægðareymsla heldur geðvonsku – þeir hinir sömu fengu sömu skilaboð – vertu inn á, einbeittu þér og hættu þessu væli. Já það var sko hörð kaka á hliðarlínunni – sem lék aftur á móti sjálf ekki nema þegar henni sýndist sem var reyndar mjög sjaldan.  Sem minnir mig nú reyndar á eitt -  það eru ekki bara Leðurblökurnar sem eru okkur ævarandi þakklátar vegna þess að við leyfðum þeir að vinna – Ekki voru Völsungur E minna ánægðar með hrinuna sem við leyfðum þeim að vinna – þær þökkuðu okkur fyrir með tárin í augunum og ekki kæmi mér það á óvart þó við verðum á jólakortalistnum þeirra þetta árið.

Já öldungur var öldungis frábær! Presturinn í Eyjum tileinkaði gleði og hlátri prédikunina á sunnudeginum því hann hlustaði á hlátursrokur sjúkradeildarinnar langt fram eftir nóttu – en við í pilluherberginu hlógum viðstöðulaust til tvö eina nóttina – og því ekki að undra þó hláturinn hafi smitast yfir á prestinn sem svaf eða öllu heldur svaf ekki, við opinn gluggann beint fyrir ofan okkur með sinni prestsfrú. Yndislegir gestgjafar!

Hver og ein okkar á endalausar minningar – Eva á heiður skilinn fyrir Skemmtilegt Skemmtilegt sem er eitt allra skemmtilegasta múf í blaksögu Íslands. Hver á eftir að sjá Opal öðru vísi en hugsa um Öldung? Já eða hönd í umbúðum? Hverjar áttu fyrstu ferðina á Sjúkrahúsið? Og ætli við séum allar búnar að jafna okkur eftir lokaballiði – það er ekki alveg víst – þó hafa tvær af okkur nú þegar farið í aðgerð vegna meiðsla sinna, og sú þriðja á leiðinni. Hinar bíða flestar síns tíma en varla má finna konu í þessu blessaða liði sem ekki á við stórkostleg sálræn eða líkamleg vandamál að stríða ;-) og það er ekki ég sem segi svo heldur ég og þær sjálfar.

Varla vorum við komnar upp úr bátnum þegar þær Eva og Hugrún tóku sig til að leita að húsnæði fyrir næsta Öldung – þess minnugar að gistipláss er mjög af skornum skammti á þeim skaga er kenndur er við Tröll (en þar verður næsti öldungur, þrátt fyrir hatramma baráttu mína gegn því). Þær þurfa þó held ég engu að kvíða – með sama áframhaldi munum við sannarlega gista á snjóhúsum þarna á hjara veraldar.

Annars er ekki alveg víst með mætingu liðsstjórans næsta ár á suma staði sérstaklega þann sem er austast á skaganum.  Það er bara að vona að ekki verði margir leikir háðir á Dalvík hvorki hjá Hrunamönnum né Hvöt hins vegar vegna þess að mikilvægan hlekk mun vanta í Grúppíuhópinn og hins vegar vegna þess að þá hafa Hvatarínurnar engan liðsstjóra á hliðarlínunni – en ef til þess skyldi nú koma að leikir fari fram á Dalvíd, hef ég hef haft samband við Lögreglun á Reykjanesi og útvegað mér pappalöggu og er nú að vinna í því að grenna mig svo að mynd af mér rúmist á þeim fleti – annars mun ég gera eins og sjálfur Gillz fótósjoppa mig bara svolítið.

Læt ég hér nú staðar numið – og þakka ykkur kærlega fyrir dásamlegt ár – og veit að við sjáumst hress í blakgírnum í ágúst en næsta vetur verða þrjár æfingar – vonandi sömu þjálfarar og jafnvel enn fleiri konur!

IE